خلاصه مقدمه: با توجه به شیوع و عوارض حملات تشنجی و اهمیت مهار آن، تحقیق حاضر به منظور تعیین نقش گیرنده های اپیوییدی و کانال های کلسیمی حساس به ولتاژ بر روی کیندلینگ ایجاد شده با پنتیلن تترازول در سال 1383 در اراک انجام گرفت. مواد و روش ها: این تحقیق تجربی بر روی 24 موش صحرایی نژاد ویستار انجام گرفت. به منظور ایجاد کیندلینگ شیمیایی، پنتیلن تترازول با غلظت‌هایی که در ابتدا تشنج زا نیستند ( 5/37 میلی‌گرم بر کیلو گرم، داخل صفاقی) هر 48 ساعت یک بار به موش ها تزریق شد. پس از تزریق دارو، رفتار‌های حیوان به مدت 20 دقیقه تحت نظر گرفته شد و پاسخ های تشنجی بر اساس معیار پنج رتبه ای طبقه بندی شد. پس از برقراری کیندلینگ، موش‌ها به چهار گروه تقسیم شدند و به هر یک از گروه‌ها 20 دقیقه قبل از تزریق پنتیلن تترازول به ترتیب نالوکسان، وراپامیل (هریک به میزان 10 میلی گرم بر کیلو گرم)، نالوکسان و وراپامیل به صورت هم‌زمان و حلال نالوکسان و وراپامیل (گروه شاهد) تزریق گردید و اثر این مواد بر روی مرحله‌ی تشنج، مدت زمان مرحله‌ی 5 تشنج و معکوس مدت زمانی که طول می‌کشد حیوان وارد مرحله‌ی 5 شود، مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمون‌ آماری ویلکاکسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: وراپامیل مدت زمان مرحله‌ی 5 و معکوس مدت زمان ورود به مرحله‌ی 5 را به طور معنی داری (05/0 P=) کاهش داد. نالوکسان تاثیری بر روی هیچ‌کدام از پارامتر های تشنج نداشت، در حالی که تزریق هم‌زمان وراپامیل و نالوکسان اثرات ضد تشنجی شدیدی را بر روی کیندلینگ ناشی از تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول ایفا نمود و بر روی همه‌ی پارامترهای تشنجی اثر کاهنده‌ی معنی‌داری داشت (05/0P=). نتیجه‌گیری و توصیه‌ها: تجویز هم‌زمان وراپامیل و نالوکسان به عنوان مهار کننده‌ی مؤثر در تشنجات ایجاد شده توسط کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول عمل می‌کند. انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه به عنوان یک روش درمانی ضد صرع توصیه می‌گردد. واژگان کلیدی: پنتیلن تترازول, کیندلینگ, وراپامیل, نالوکسان