سابقه و هدف: با توجه به مشکل رشد جمعیت و عوارض اجتماعی شناخته شده آن و نیز نقش انکار ناپذیر مردان در میزان موفقیت برنامه های کشوری تنظیم خانواده و به منظور تعیین میزان مشارکت مردان در این برنامه ها و عوامل مرتبط با آن، تحقیق حاضر در شهر شیراز در سال 1379 انجام گرفت.مواد و روش ها: این تحقیق توصیفی بر روی 450 مرد متاهل، با روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای، انجام شد.منظور از مشارکت؛ مشارکت اجرایی (استفاده مردان از روش های پیشگیری مثل کاندوم، روش نزدیکی منقطع، ریتم و وازکتومی)، مشارکت حمایتی (استفاده همسر از یک روش با موافقت مرد) و مشارکت کلی (مجموع دو نوع مشارکت) بود. با استفاده از فرم اطلاعاتی میزان مشارکت مردان و ارتباط آن با برخی از عوامل نظیر سن مردان و همسر آن ها، سطح سواد همسر، تعداد فرزند، ‌گفتگو با همسر در یک سال اخیر در مورد روش پیشگیری و ...تعیین و میزان مشارکت واقعی در جامعه برآورد شد. داده ها با استفاده از آزمون کای دو، آزمون دقیق فیشر و ضریب کاپا و میزان توافق، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته‌ها: تحقیق روی 450 نفر با متوسط سنی 4/8 ±6/38 سال، و سن ازدواج 8/3±25 سال انجام گرفت. میزان مشارکت اجرایی مردان 4/34 درصد و میزان مشارکت حمایتی آنان 52 درصد بود. میزان مشارکت اجرایی مردان در جامعه با اطمینان 95 درصد در محدوده 39ـ30 درصد و میزان مشارکت حمایتی 57ـ48 درصد برآورد شد. عدم مشارکت در 6/13 درصد موارد وجود داشت. مردان موثرترین روش مردانه را وازکتومی (5/49 درصد)، بی ضررترین آن را کاندوم (8/33 درصد) و آسان ترین را وازکتومی (9/30 درصد) می‌دانستند، نظر مردان با استفاده آن ها از همان روش هم خوانی معنی دار داشت (P<0.05). و 82.6 درصد مردان وجود درمانگاه های تنظیم خانواده مخصوص مردان را لازم می دانستند.نتیجه گیری و توصیه‌ها: میزان مشارکت مردان در برنامه تنظیم خانواده در حد قابل قبول بود، اما استفاده از روش های زنانه کماکان بیشتر از روش های مردانه می‌باشد. ایجاد درمانگاه های تنظیم خانواده مخصوص مردان توصیه می شود.